در نشخوارکنندگان بیشتر پروتئین عرضه شده به روده کوچک از سنتز پروتئین میکروبی در شکمبه فراهم می شود، که ۵۰ تا ۸۰ درصد از کل پروتئین قابل جذب می باشد. مقدار کل پروتئین میکروبی جریان یافته به روده کوچک، به در دسترس بودن مواد مغذی و راندمان استفاده از این مواد مغذی توسط باکتری های شکمبه بستگی دارد.
پروتئین جیره نقش مهمی در تغذیه نشخوارکنندگان بازی می کند، که علاوه بر تامین اسیدهای آمینه یک منبع نیتروژن برای سنتز پروتئین میکروبی نیز می باشد. پروتئین ها به عنوان مهم ترین و نیز گران ترین مواد مغذی در نظر گرفته شده اند که باید بطور کارامد و موثری مورد استفاده قرار بگیرند. کنجاله سویا برای مدت های طولانی به عنوان یک منبع برجسته پروتئین خام برای نشخوارکنندگان به حساب می آمد ولی افزایش قیمت آن باعث افزایش هزینه های تولید گردید (چالوپا، ۲۰۰۷).
استراتژی هایی برای کاهش هزینه خوراک بدون اثرات منفی در تولید همواره مورد بررسی قرار گرفته است. و جایگزینی خوراک های سنتی موجود در جیره نشخوارکنندگان به عنوان روشی برای تغییرشرایط اقتصادی معمول می باشند (دوندرا و همکاران، ۲۰۰۷). نشخوارکنندگان توانایی استفاده از ترکیبات نیتروژن غیر پروتئینی به عنوان منابع ازت برای سنتز پروتئین میکروبی در شکمبه را دارا می باشند. بنابراین استفاده از اوره به عنوان جایگزینی پروتئین در جیره نشخوارکنندگان، به دلیل هزینه پایین آن در مقایسه با دیگر منابع ازت غیر پروتئینی و پروتئین خوراک مانند کنجاله سویا با تجزیه پذیری بالا در شکمبه مورد توجه قرار گرفت (شین و همکاران، ۲۰۱۰).
اوره از طریق تبدیل شدن به آمونیاک در شکمبه وارد پروتئین میکروبی شده و لذا پروتئین اضافی را برای حیوانات میزبان تامین می کند. با این حال، مقدار استفاده از اوره در جیره به دلیل هیدرولیز سریع آن به نیتروژن آمونیاکی در شکمبه توسط آنزیم های میکروبی و در نتیجه تجمع و فرار نیتروژن آمونیاکی از شکمبه محدود می باشد. بنابراین تلاش هایی برای دستیابی به اوره آهسته رهش در شکمبه برای کنترل نرخ آزاد شدن آن به طوری که به موازات هضم کربوهیدارت ها باشد صورت گرفته است (پینوس-رودریگز و همکاران، ۲۰۱۰).
ترکیبات اوره ای که به آرامی در شکمبه آزاد می شوند، می توانند به عنوان جایگزینی برای اوره معمولی در جیره نشخوارکنندگان استفاده شوند ترکیبات اوره آهسته رهش، که در تغذیه نشخوارکنندگان استفاده شده اند، شامل بیورت starea، فسفات اوره، اوره با پوشش های روغنی، اوره تیمار شده با فرمالدئید و اوره با پوشش پلیمری می باشند.
اخیرا، خاصیت آهسته رهش کردن اوره با استفاده از محدوده کننده های اوره برای سوبسترا، مانند کلرید کلسیم برای کنترل سرعت آزاد شدن آمونیاک از اوره مورد توجه قرار گرفته است. این ترکیبات بدلیل توانایی بالقوهشان در کاهش انتشار آمونیاک پس از غذا خوردن، اوج غلظت آمونیاک در شکمبه را که منجر به استفاده ناکارآمد آن توسط میکروارگانیسم های شکمبه و افزایش جذب آن از شکمبه می شود کاهش می دهند. هم چنین استفاده از این ترکیبات هزینه متابولیک مرتبط با تبدیل آمونیاک به اوره در کبد را نیز کاهش داده و یک منبع پایدار آمونیاک برای باکتری های شکمبه بین وعده های غذایی فراهم می کنند (چردونگ و واناپات، ۲۰۱۰).
مطالعات متعددی اثر استفاده از اوره آهسته رهش را در رژیم غذایی نشخوارکنندگان جهت بهبود جذب آمونیاک در شکمبه مورد آزمایش قرار داده اند. کاس و ریچاردسون (۱۹۹۴) در یک مطالعه آزمایشگاهی، گزارش نمودند که ترکیب اوره- کلسیم در مقایسه با اوره معمولی باعث کاهش انتشار آمونیاک در شکمبه شد. در مطالعه ای دیگر، کاس و همکاران (۱۹۹۵) نشان دادند که مکمل های آهسته رهش ترکیب اوره - کلسیم در رژیم غذایی گوساله های پرواری باعث بهبود ۴/۳ درصدی در بازده خوراک، کاهش ۲/۸ درصدی در ADG شده و همچنین لاشه ضعیف تری به همراه داشت. گلوم بسکی و همکاران (۲۰۰۶) بیان نمودند که با افزودن اوره آهسته رهش در سطح ۰/۶۱ درصد جیره، ماده خشک مصرفی کاهش یافت، اما تولید شیر در نتیجه بهبود بازده خوراک افزایش یافت. در مقابل، تدسچی و همکاران (۲۰۰۲) گزارش نمودند که هیچ بهبودی در عملکرد رشد گاوهای پرواری که اوره معمولی در رژیم غذایی آنها با اوره آهسته رهش جایگزین شده بود مشاهده نشد. به طور مشابه، گالو و همکاران (۲۰۰۳) گزارش کردند که تغذیه گاوهای شیرده با یک جیره حاوی ۰/۷۷ درصد اروه با پوشش پلیمیری تاثیر کمی روی تولید شیر داشت.